Machtige Mekong

We lieten jullie achter in Bangkok, bruisend Bangkok. Wat een verschil met de plaats waar we nu zitten. Vientiane, hoofdstad van Laos. Een zich langzaam aan de vergetelheid van de reizgers ontrekkend stadje aan de Mekong. Alleen die is groot hier. Een machtige massa met water die de grens met het zoveel rijkere Thailand zo definitief maakt. Diezelfde Mekong hebben we de afgelopen drie weken globaal gevolgd. Vanuit Bangkok zijn we naar Chiang Mai gereisd. Een stad met bijna evenveel tempels dan Bangkok. En nee, we waren toen nog niet echt tempel moe. Zodoende besloten we ons eens onder te dompelen in het echte Boeddhistische leven: een spoedcursus meditatie in een klooster buiten de stad. De andere optie die voor handen was zou ons 26 dagen van de straat houden en ons alle, maar dan ook alle tijd geven om ons innerlijk in alle hoeken en gaten af te zoeken naar alles wat mooi en lelijk was. Om zodoende hopelijk tot de conclusie te komen dat dit de weg naar je eigen Verlichting is. Tja, daarvoor was het bij ons nog net niet donker genoeg dachten we zelf. (als jullie daar anders over denken dan horen we dat natuurlijk graag...) Vierentwintig uur in een klooster dus. Veel te kort natuurlijk voor de doorgronding van de meditatiematerie, maar lang genoeg voor een idee. Zodoende zaten we, in comfortabele witte sanatoriumpakjes, met nog twintig andere wessies in een vreselijk ongemakkelijke houding voor een viertal in het oranje gestoken Thai, die alles in een soort verheven gelaatsuitdrukking voordeden. Voor degenen die niet zoveel van het Boeddhisme afweten, mediteren is in het Boeddhisme een middel om je zinnen en gedachten te kunnen sturen. De bedoeling is dat je tijdens de meditatie volledig in het heden leeft, aanwezig in het nu, zogezegd. Op dat moment heb je dus eigenlijk geen verlangens meer die je behoeftigd wil hebben. De mens lijdt namelijk doordat hij verlangt, volgens de Boeddha, dus een niet-verlangen is gelijk aan een niet-lijden. Dat gingen wij dus even in vierentwintig uur bereiken... Niet dus. Hoe ongelofelijk moeilijk is dat mediteren. Concentreer je op je ademhaling en laat je gedachten gaan, merk ze op en laat ze weer los, net zolang totdat je helemaal nergens meer aan denkt dan aan het moment. Hoe kan dat in gods... uhh Boeddha's naam met die pijn in mijn rug. Of doen mijn knieen nog meer pijn? We proberen nog andere manieren van meditatie ook: loop, klank, tel en ligmeditatie - die laatste bracht me nog het meest tot rust. Mijn buurman moest me wakker maken aan het eind van de sessie.
Het was echt een heel bijzondere ervaring. Het heeft ons echt veel geleerd over het Boeddhistische leven, maar het is waarschijnlijk te kort geweest om het echt in ons eigen leven te incorporeren. En waarom zouden we hier? De hectiek van ons reizigersleven dwingt ons daar nog niet echt toe...

Niet helemaal, maar toch enigszins Verlicht vervolgden we ons weg in noordelijke richting: Laos.
We staken de Mekong over en landden in een stoffig grensplekje. Wat een verschil met Thailand. Zoveel rustiger, zoveel armer ook. De mensen zijn ook nog relaxter: we moesten echt ons best doen om de douanier wakker te schudden om naar ons paspoort te kijken.
We gingen voor het avontuur: samen met de Duitse Steffen und Angela charterden we een vrachtkano een kleine rivier op. Samen met drie bootsmannen en veel vracht voeren twee dagen lang door een prachtige omgeving. Echt iedere bocht in de rivier bracht weer een nieuw cadeautje: felblauwe ijsvogels, bergruggen, diepe gorges, dikke jungle, watervallen en stroomversnellingen. We overnachtten in een afgelegen dorp dat alleen per boot te bereiken is. Geen electriciteit, geen telefoon, alleen houten huizen en veel lokaal gedestilleerd dat uitbundig gedeeld moest worden met de gasten. Wat een prachtige ervaring om aan te komen varen terwijl de zon ondergaat, de vrouwen en kinderen zich aan het wassen zijn in de rivier, de mannen vissen en boten bouwen. Wat een leven. Echt een absoluut hoogtepunt. Dit is het echte Laos. Zo leeft nog 80 procent van de bevolking hier.
Heel bijzonder om dat van zo dichtbij mee te maken.

Daarna Luang Prabang, een prachtig stadje dat op de werelderfgoedlijst staat. Schitterende koloniale villas en felrozerode frangipangis. Echt een juweeltje. Maar niet echt Laos. Wat een hoeveelheid toeristen en wat aangeharkt. Echt, net Maastricht, een beetje een openlucht museum. Het mist de rafelrandjes die een stad kunnen maken of breken. Alles is in orde: er zijn zelfs overal dezelfde stoepen! Iedereen die wel eens in Azie is geweest, weet dat het ontwijken van diepe gaten aan de kant van de weg van levensbelang is. Zelf in ontwikkelde landen als Maleisie. In LP, pas de problem - oh ja, dit was Franse kolonie, en dat levert ons nu nog steeds, oui: de baguette (en het altijd handige rechts rijden). Wat een zegen.

Op de weg naar Vientiane stopten we nog in Vang Vieng. Iedere backpacker in Azie van onder 23 (of ouder en single) kent dit van het tuben. Hier kun je op een opgeblazen band op een riviertje drijven om er dan weer om de 50 meter uit te stappen om je vol te gooien met heel veel alcohol en heel veel happy's. Bijna dertig en al jaren samenwonend, dus helaas... Wij hebben trouwens nog wel wat gedreven daar. In zo'n zelfde band kon je jezelf aan een touw een grot / onderaardse rivier intrekken. Een mijnlamp op je hoofd en het donker in. Ongeveer 300 meter denk ik, niet heel veel te zien, maar echt wel heel spooky en tegelijkertijd grappig.

En nu dus Vientiane. De hoofdstad van deze nog steeds communistische staat. In economisch opzicht klopt dat al jaren niet meer, het is waarschijnlijk net zo staatskapitalistisch als China, maar in naam is het nog steeds een Democratische Volksrepubliek. Gisteren zijn we in het vergane glorie nationale museum geweest. Vergeelde foto's van de revolutionaire strijd en veel prachtige onderschriften: De Heldhaftige Kameraad Leider gaat voor in de strijd tegen de Laffe Imperialistische Amerikanen. Echte koude oorlog retoriek. De Amerikanen hebben hier inmiddels alweer een ambassade geloof ik, maar dit is nog een leftover. Dat van dat laffe klopt ook wel een beetje eigenlijk. Laos is per hoofd van de bevolking het meest gebombardeerde land ter wereld. En wie gooide al deze bommen? Precies, de VS. Er vielen in deze vergeten oorlog meer bommen op Laos dan alle geallieerde bommen uit de tweede wereldoorlog samen! Meer bommen dan mensen. En het probleem is nu dat er maar ongeveer 70 procent van afging. De rest ligt nog te wachten op slachtoffers. En ieder jaar gaan er nog 30 - 60 mensen dood door deze uxo's. Ga hier niet even in de bosje om wat voor jezelf te doen. We zijn na vanmiddag - doorgebracht in een rehabilatiecentrum voor slachtoffers van de clusterbom - gelijk fanatiek lid van de ban de (cluster)bom club. Deze gruwelijke overblijfselen remmen echt heel Laos in de ontwikkeling. Zo vreselijk om te zien. En dan te weten dat dit nu weer gebeurt in de Irak en Afganistan. Ach ja, op deze manier win je letterlijk de hearts and minds van de bevolking. Ok, ik stop, voor ik al te cynisch word, ik heb weer even genoeg lucht gegeven aan mijn gevoelens.

Wij gaan weer door. Ons avontuur gaat weer verder. De komende week huren we een motor (ik heb nog een rijbewijs!) en rijden naar uiterste zuiden van Laos. Op onze dirtbikes over de stoffige en snikhete wegen. Benieuwd waar dit ons weer brengt!

Veel liefs allemaal!