De witte koe

In de buik van een witte koe betreedt de man het Nirvana. Dit is geen gewone man, maar een heilige. Dat zie je. Een gewone man zou in een bruine gaan, en niet alleen. Het is moeilijk om de man te zien in de drukte, maar net ving ik een glimp op. Een oudere man, grijs haar. Gewoon toch, voor een heilige. Het was nog een hele trip om de man daar te krijgen. Misschien wilde hij toch niet? Vanaf zijn huis naar deze groener-dan-groene plek tussen de sawa’s was het nog geen paar honderd meter, maar die verliepen niet bepaald soepel. Zijn familie en vrienden hadden zich nochtans uitgesloofd. Het mocht een paar roepias kosten, dat zag je aan alles. Het hele dorp was uitgelopen en voor het huis van de man stond een prachtig voertuig. Geel en wit, zijn lievelingskleuren – dat hoop ik toch want alles was of geel of wit. Bovendien was er gezorgd voor goed gezelschap: een schildpad, een draak, een olifant en een arend zouden hem vergezellen. Maar misschien werd hij plots bevangen door hoogtevrees en deed dat de man aarzelen. Zijn plaats was namelijk een meter of vijf boven de grond en hoewel het er prachtig uitzag, maakte het geheel een tamelijk instabiele indruk. Uiteindelijk koos de man toch zijn positie. Hij kon ook eigenlijk niet meer terug nu, iedereen stond op hem te wachten. De tocht kon beginnen. De witte koe ging voorop, daarachter de trommelaars, die van ongeduld reeds waren begonnen, een varken nog aan het spit en dan de man in zijn bijzondere voertuig. Een touw verbond hem met zijn familie die vlak voor hem liep, maar de afstand was inmiddels groot. Onoverbrugbaar groot. Hij wist het en dat deed hem pijn. De schildpad, draak, olifant, vogel en de man kwamen in beweging. Een man of vijftig tilden hen op en liepen door de nauwe straat. Je zag de man in gedachten bukken om de elektriciteitskabels te ontwijken. In de bocht die volgde op de nauwe straat hing hij vervaarlijk naar links en leek bijna te kapseizen. Daarbij was het ook nog eens begonnen met regenen wat de man wel met afschuw moet hebben vervuld. Niet omdat hij dan nat zou worden, hij zat droog, maar omdat hij wist dat ze zo een steil, onverhard en nu dus modderig pad moesten nemen. Toch bleek het collectief dat zijn voertuig aandreef in staat om hem enigszins ongeschonden op de plaats van bestemming te krijgen. Waardig was het misschien allemaal niet gegaan (zegt de sobere calvinist), maar hij was er. En met hem het hele dorp en ik. De overstap naar de buik van de witte koe verliep soepel. Daar zag ik niet veel van overigens, iedereen stond te dringen om de man cadeaus te geven. Het geijkte assortiment voor dit soort gelegenheden kwam voorbij: rijst natuurlijk, olie, water (heilig), bloemen en uiteraard ook nooit afwezig: wierook. Overal wierook. De cadeaus bleven maar komen en de man moet bang geweest zijn dat de buik van de koe niet meer dicht zou kunnen zoveel kreeg hij mee. Uiteindelijk was hij klaar voor vertrek, de buik kon weer dicht.
De witte koe stond nu alleen, fel schitterend tussen de bayanbomen en de rijstvelden. Een edel dier was het. Slank en sterk en met een trotse kop. De juiste reisgenoot.
Vanuit de achtergrond klonken plots, zacht, gezangen op. Sanskriet. Net toen ik wat beter wilde luisteren moest ik een stap naar achteren doen vanwege de vlammen. Ik draaide me om en liep weg. Grijzige stukjes landden op mijn schouder. De man nam afscheid van zijn bezoek. En terwijl ik alweer kon wedden welke haan de ander het eerst dodelijk zou verwonden met het vlijmscherpe mes aan zijn poot, maakte de heilige man (opnieuw) kennis met Brahma, Vishnu en Shiva.
Bali.