Een dag in Pakem

Om zes uur gaat de zon hier op en schijnt dan gelijk lekker ons guesthouse binnen. Rond zeven uur gaan we er dan ook uit om nog eventjes in het zonnetje te zitten voordat dit vanwege de temperatuur niet meer kan. Om echt wakker te worden gaan we in de mandi, de Indonesische variant van onze douche. Eigenlijk is het gewoon een bak met (koud) water dat je met een soort schepje over je heen kunt gooien. Het klinkt misschien primitief, maar je zou het eens moeten proberen, het is echt heerlijk.
Imma, een van de oudere meisjes van Aulia die als stage in het leer-guesthouse werkt als kok, is al om zes uur uit haar bedje gekomen om een heerlijke nasi goreng voor ons te bereiden. Met wat kroepoek en een ommeletje. Een prima ontbijtje!
Na het ontbijt lopen we samen richting Aulia, de plaats waar de kinderen wonen en waar ook het kantoor van de stichting is gevestigd. We praten daar eerst even met Lestari en de social workers of er nog bijzonderheden zijn. Zo kwam het laatst voor dat een moeder van een van de kinderen, Firman een jongetje van drie jaar, op bezoek was. De ouders van de kinderen krijgen een keer per jaar geld van de stichting om hun kinderen op te kunnen zoeken. Dus wij dachten nog, oh fijn dat ze er is, fijn dat Firman zijn moeder kan zien. Maar na wat langer praten bleek dat zijn moeder niet op bezoek kwam, maar Firman echt weer mee wilde nemen naar Jakarta. Zij woont daar nog op straat en waarschijnlijk zal het bedelen meer opbrengen met een driejarig jongetje naast haar. Dus daar gaan Firmans kansen, geen school meer voor hem waarschijnlijk, en grote kans dat hij later zijn leven op dezelfde manier zal moeten leiden als zijn moeder. Wanneer ze samen van het terrein af lopen roept hij nog ‘Mas, Mas!’ tegen Cees, zoiets als grote broer... We zijn echt geraakt door deze ochtend.
s’Ochtends zijn de meeste kinderen op school, alleen de allerjongsten zijn dan nog hier. We spelen wat met ze, voetballen, rollen met een autoband of lezen samen een boekje, eigenlijk alles is prima. Maar het liefst spelen ze met de computer. We leren ze hoe een muis werkt en hoe ze de computer kunnen bedienen. Geweldig vinden ze dat! (Als straks alle it-diensten helemaal worden uitbesteed aan de lagelonenlanden zijn deze kids er klaar voor.)
Rond elf uur komen de eerste kinderen alweer terug van school. Zij helpen dan de moeder van hun huis met het koken van de lunch. Er staan hier vier huizen, waarin een ‘Ibu’ (moeder) en ongeveer twaalf kinderen wonen. De moeders verblijven hier 24 uur per dag en managen het huis. Daarnaast proberen zo veel mogelijk echt een moeder te zijn voor de kinderen. Ze communiceren richting de social workers over hoe het gaat met de kinderen en hoe ze zich ontwikkelen. Het vijfde huis is ook gebouwd om kinderen op te vangen maar wordt momenteel gebruikt als kantoor en educatiecentrum. Wij willen met de sponsoropbrengst van de tennismarathon een bijdrage leveren aan een nieuw te bouwen educatiecentrum, zodat het vijfde huis kan worden gebruikt om weer twaalf kinderen op te vangen.
Om twaalf uur is het eten klaar en schuift iedereen aan. De basis van elke maaltijd is witte rijst. Daarnaast eten ze (en we) veel tempe, tahoe en tofu; goedkoop en voedzaam! Er is ook altijd groente bij elke maaltijd. Na het eten hebben een aantal kinderen de taak om af te wassen, en dan gaan ze lekker even slapen. Ze zijn namelijk al rond vijf uur opgestaan om aan te kleden, te wassen en te eten. De school begint soms al om zeven uur. De tijd dat de kinderen slapen brengen wij meestal door met gesprekken met Lestari. Zij is een wijze vrouw met mooie ideeen over hoe de wereld in elkaar zit. Ze vraagt vaak onze Westerse visie op hoe zaken hier georganiseerd zijn. Momenteel focussen deze gesprekken zich vaak op hoe het leer-guesthouse is georganiseerd. Het huis is opgericht om de oudere kinderen een stageplek te bieden. Twee jaar geleden zijn ze hiermee begonnen en nu zijn ze op een punt gekomen dat er wel weer wat verbeteringen moeten worden doorgevoerd qua organisatie. Misschien dat ze op den duur dan zelfs geld kunnen verdienen met het guesthouse, wat dan weer kan worden gebruikt voor Aulia.
De kinderen slapen lekker tot een uurtje of drie vier. Langzaamaan zie je dan slaperige hoofdjes uit de huizen tevoorschijn komen. Een voor een gaan ze dan in de mandi zodat ze weer helemaal fris kunnen beginnen aan onze Engelse lesjes op de computer. Er zijn hier nu vijf computers, die we daarvoor kunnen gebruiken. Er is een simpel programmaatje waarmee ze woorden kunnen leren en ook wat zinnetjes kunnen leren maken. Misschien is het vooral de sticker die ze na afloop krijgen, die maakt dat ze allemaal heel geconcentreerd aan het werk gaan...
Rond zes uur is het tijd voor het diner. Meestal eten wij dan weer in het guesthouse, waar Imma weer een nieuw Indonesisch gerecht voor ons op tafel tovert. Een aantal dagen per week blijven we ook in Aulia om hier mee te eten. De kinderen vinden het altijd leuk als we hun huis uitkiezen om te eten! Ze leren ons tijdens het eten graag weer wat nieuwe woorden Bahasa Indonesia en wij hen wat woorden Engels of Nederlands.
Na het eten, het is dan inmiddels donker, is het tijd om even uit te razen. Even genieten van de lagere temperatuur, even voetballen, rennen en stoeien buiten. De rest van de dag is het daar echt te warm voor! Om zeven uur begint dan Muslima, een Indonesische soap waarin nog slechter wordt geacteerd dan in GTST! Tussen acht en negen is het dan weer tijd om naar bed te gaan, morgen weer vroeg op om naar school te gaan.
s' Avonds kaarten we dan soms nog wat met de oudere kinderen of lezen zelf lekker even een boekje in het guesthouse. Voor morgenavond verheugen we ons nu al op de (met een beetje hulp van ons) door de kids georganiseerde disco morgenavond (een VIC-revival)! Zo proberen we ze zelf iets te leren organiseren...
Met een biertje en een verse mangojus op ons terras kijken we terug op deze dag. Het geluid van de nacht op Java vormt daarbij de achtergrondmuziek... een dag in Pakem is weer voorbij.

Sampai Jumpa!